“เทียวทางบ่สุดเส้น อย่าถอยหลังให้คนหย่ำ ตายขอให้ตายหน้าพุ้น เขาจึงย้องว่าหาร”
สุษิตอีสาน
ประมาณว่าถ้าก้าวเท้าเดินไป
ต้องไปให้สุดเส้นของความฝัน
ไปตายเอาดาบหน้า
ดีกว่ากลับมา (บ้าน) ให้คนเขาดูหมิ่น
เขาจึงชมว่า คนกล้าที่แท้จริง
วันเริ่มต้นชีวิต…อาจเป็น
ไร้เกียติ…ไร้ทรัพย์สินเง
ไร้แม้กระทั้ง อาหารดีๆตกถึงท้องแต่ละวัน
แต่วันหนึ่ง…เราต้องเป็นร
(กำก้ำปั้นแน่น พูดเสียงดั๊งดังงงงงงง)
ฟังดูอาจคล้ายคนบ้าพลังภายใ
แม่ทัพ…ถ้าไร้ซึ่งพลังที่
คงเป็นแม่ทัพที่ยิ่งใหญ่ไม่
หลายชีวิต….
กำลังเดินทางอยู่บนถนนคนล่า
หนุ่มสาวที่ไม่ได้เกิดมาบนก
แต่มีความฝันอยากสร้างฐานะ ให้ดี
มีเงินทอง ร่ำรวย ไม่ขาด ๆ เกิน ๆ
มีอิสระ เสรรีภาพในฐานันดรของชีวิต
บนถนนสายนั้น ใครบางคนเริ่มอ่อนแรง
ใครบางคนเริ่มท้อแท้ และสิ้นหวัง
ใครบางคนหกล้มอย่างไม่เป็นท
ใครบางคนเริ่มปล่อยฝัน ให้เป็นควันในอากาศเสียแล้ว
ใครบางคนไม่อยากได้ยินแม้แต
(ของผมเสียแล้ว)
ใครบางคน เส้นแบ่งแห่งความสำเร็จบาง ๆกั้นไว้แค่นั้น
ยังไม่สามารถไปถึงฝั่งฝันได
ความล้มเหลวทั้งหมดทั้งปวงท
เกิดจากเพราะเรา
“ไม่ก้าวไปให้ถึงจุดสุดยอด ของความสำเร็จที่แท้จริง”
ต้องก้าวไปให้ถึงจุดสุดยอด
ถ้าพายเรือฝ่าคลื่นลมแรง
ก็ต้องพายให้เต็มที่สุดแรงเ
คลื่นลมพายุมีแน่….ไม่ต้อ
พระเจ้าไม่ให้เราถึงฝั่งได้
เพราะฝั่งแห่งความสำเร็จที่
เป็นฝั่งที่คัดกรอง เฉพาะคนแท้
ที่สมควรจะได้ยึดครองเท่านั
**อ๋อ….พระเจ้าฝากบอกลูก ๆด้วยว่า คนที่ก้าวไปให้ถึงจุดสุดยอด
พ่อจะปล่อยให้ถึงฝั่งฝัน เกือบหมดทุกคน***
จาก ทัต ณ ฝั่งโขง
หนุ่มตามฝันลูกชาวนา
—————————-