ผมทำงานไม่กลัวเถ้าแก่รวย

นี้ยังไม่นับรวม ช่างภาพนะครับ
คนบ้าอะไรทำได้ทุกอย่าง….

นี้ยังไม่รวม ขายโปรเจคงานทำบุญราคาเป็นแสนนะ

คนบ้าอะไรทำเยอะจัง

ทำหน้าที่เยอะอย่างนี้คุณสุทัศน์ก็รวยละสิ

เปล่า….ครับ แค่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องและหล่อเลี้ยง
ลมหายใจแห่งความฝัน

บอกตามตรงผมเข้าใจสถานการณ์ชีวิตตอนนั้นได้ดี
เหมือนชีวิตนักการเมืองตอนนี้ ต้องเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ให้ดี
ไม่งั้น มันก็เป็นทุกข์ครับ

เป้าหมายตอนนั้นผมไม่ได้ทำงานเพื่อเงิน
เป้าหมายที่แท้จริงของผมตอนนั้น แค่ต้องการ
พิสูจน์ตัวเองว่า ผมทำได้(หรือเปล่า)

แค่นั้นจริงๆ

ผมทำงานไม่กลัวเถ้าแก่รวย

ผมรักบริษัทเหมือนบ้านของผม
ผมรักงานเหมือนรักชีวิตของผม
ผมรักและเคารพเถ้าแก่เหมือนพ่อพี่ชายและ
ครูบาอาจารย์ของผม

การลาออกครั้งสุดท้ายของชีวิต
ก็เหมือนลูกหลานไปสร้างครอบครัวใหม่

ไม่มีพ่อแม่คนไหนกอดลูกไว้ในครอบครัวของตัวเองตลอดไปได้

ก็ต้องปล่อยไปตามความฝัน และความหวังของแต่ละชีวิต

บริบทอาจต่างกันบ้าง
แต่ความหมายใกล้เคียงกัน

ในฐานศิษย์ตถาคต

“ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ประมาทในชีวิต”

จะทำให้ดีที่สุดในทั้งปัจจุบัน และมุ่งหน้าสู่อนาคต
ทั้งชาตินี้และชาติหน้า

“เราจะแปลงทางสู่ชีวิตใหม่ สู่…ชาติใหม่”

นี้คือ ผมครับ สุทัศน์ ศรีพรม อดีตเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง