งานเขียนสุทัศน์ ศรีพรม
เขียนจากความรู้สึก ไม่อายที่จะบอกใครสุดแล้วแต่ใครจะคิด
พ.ย.
ก่อนอื่นผมขออนุญาตเผยแพร่ ความในใจของผู้หญิงที่เคยถูกกระทำ และชีวิตที่ดูน่าเศร้า แต่คุณฟ้า แค่เปลี่ยนวิธีคิด ชีวิตเธอก็เปลี่ยน
ผมรู้จักผ่านเฟช เป็นเพื่อนในเฟชกันมานาน คุณฟ้าแต่งรูปผมให้ในวันเกิดทุกครั้งผมประทับใจ และเธอเหมือนถูกชะตากับคุณแม่ของผมประหนึ่ง ชาิตปางก่อนเคยรู้จักมักคุ้นกัน วันนี้ผมขออนุญาตแชร์ข้อคิดความในใจของเธอครับ
——————————————————————————————————-
(เขียนจากความรู้สึกไม่อายที่จะบอกใครสุดแล้วแต่ใครจะคิดกับเราแบบไหน)เราไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงสิ่งที่จะเกิดขึ้นหรือเกิดขึ้นแล้วได้…บางครั้งจิตใจเราก็อาจดึงเราให้คิดกับคนอื่นในแง่ลบและโทษคนอื่นจับผิดคนอื่นหรือท้ายสุดก็กลับมาโทษตัวเองจนรู้สึกหมดคุณค่าหมดกำลังใจแต่ก็คือเรื่องปรกติของมนุษย์ไม่มีวันสายที่เราจะทำอะไรให้กับชีวิตคุณภาพจิตใจที่ดีจะดึงคนดีๆเข้ามาหาเราเอง
หลายครั้งที่เราเจอเรื่องเดิมๆซ้ำๆเพราะเขาทำเราให้ทุกข์หรือเราอนุญาติให้ตัวเองทุกข์ไม่มีใครทำให้เราทุกข์ถ้าเราไม่อนุญาติ …
สำหรับตัวฟ้าเมื่อตอนวัยเด็กเป็นเด็กที่ถูกทิ้งถูกทำร้ายทุบตีเมื่อมีแฟนก็เจอกับความรุนแรงและสร้างภาระหนี้สินให้เราทุกข์ต้องเลิกลาแบบเจ็บปวดตลอดมาเราเป็นคนดึงดูดคนเหล่านี้เข้ามาเองเพราะเราไม่เคยให้อภัยความรุนแรงจากการกระทำของผู้ใหญ่ในวัยเด็กจึงทำให้เรื่องราวต่างๆมันเกิดขึ้นซ้ำๆมาจนเราต้องถามว่า(ทำไม)คำตอบคือเราต้องให้อภัยพ่อ-แม่ และญาติที่เคยทำร้ายเรารุนแรง
ในบางคืนฟ้าก็ยังฝันว่าถูกทุบตีแรงๆเหมือนตอนเด็ก และวิ่งหลบจนตื่น ฟ้าต่อสู้กับความกลัวมาตลอดถึงวันนี้ฟ้าก็สู้กับความทุกข์และก็ยิ้มให้กับภาระต่างๆไม่ได้ว่าตนเองจะทุกข์กว่าใครๆแต่ฟ้าก็เล่าอะไรไม่ได้ทั้งหมดถ้าเล่าฟ้าก็ไม่ต่างจากเด็กในมูลนิธิ ที่เคยวิ่งหนีเอาชีวิตรอดจากการกระทำความรุนแรง ได้แต่เล่าให้พระให้รูปปั้นฟังในใจ… ฟ้าขออนุญาติให้ชีวิตที่ยังมีลมหายใจมีความสุขสักที ขอบคุณถ้าใครมาอ่านขอให้งดคอมเม้น(คำว่าสู้ๆ)ฟ้าสู้อยู่นะ
