แม่จ๋า…ลูกคิดถึง
และคิดถึงตลอดเวลา
ตั้งแต่วันลูกจากบ้านมา
จากแม่มาอยู่ในแดนไกล
ใครคนหนึ่ง
ที่อยู่ในดวงใจของลูกตลอดเวลาก็คือแม่
การที่ลูกจากมาไกลครั้งนี้
สอนให้ลูกรู้ว่า
เติบโตพอที่จะดูแลและเรียนรู้โลกกว้าง
เพื่อเป็นที่พึ่งให้กับตนเองทุกๆยาม
ลูกใช้ชีวิตอยู่ห่างไกลพ่อแม่
ยิ่งทำให้ลูกรัก
และห่วงใยพ่อแม่มากยิ่งนัก
แล้ววันหนึ่งก็เป็นวันของลูก
เป็นวันที่พ่อแม่เองก็รอคอยมานานแสนนาน
วันนั้นคือวันกลับมาของลูก
แม้ไม่มีใบปริญญา
ไม่มีเงินทองก้อนโตมาฝาก
แต่สิ่งเหล่านี้ลูกก็รู้ว่า
ไม่ใช่สิ่งที่พ่อแม่คาดหวังมากนัก
และรอยยิ้มอันเปี่ยมล้นด้วยความสุข
ได้เจิดจรัสแย้มบาน
ประหนึ่งว่า อินทร์พรหมประทานให้
ได้ก่อเกิดที่ดวงใจของพ่อและแม่
เช่นเดียวกับวันที่ให้กำเนิดลูก
***บันทึกขณะเป็นสามเณร ปี 2545
Facebook Comments Box