เมื่อลูกพบกับความยากลำบากก็ต้องอดทนต่อสู้
ล้มแล้วรีบลุก เพื่อก้าวต่อไป
หากยังไปไม่ถึงจุดหมายปลายทาง
หรือยังเอาดีไม่ได้
ก็อย่ายอมแพ้ อย่าหยุดยั้ง
เพราะพ่อเชื่อว่าไม่มีพระเจ้าองค์ไหน
จะมาลิขิตชีวิตเรา
ให้เป็นไปอย่างที่คิดฝันหรือนั่งอ้อนวอนต่อฟ้าดิน
นอกจากสมองและสองมือสองเท้าของเราเท่านั้น
ที่เป็นเครื่องลิขิตชีวิตให้เป็นจริง (ดังที่ฝัน)

การที่ลูกจากแม่มาไกลครั้งนี้
สอนให้ลูกรู้ว่า
เติบโตพอที่จะดูแลตัวเองและเรียนรู้โลกกว้าง
เพื่อเป็นที่พึ่งให้กับตนเองตลอดเวลา
ลูกใช้ชีวิตอยู่ห่างไกลพ่อแม่
ยิ่งทำให้ลูกรัก  และห่วงใยพ่อแม่มากยิ่งขึ้น
แล้ววันหนึ่งก็เป็นวันของลูก
เป็นวันที่พ่อแม่เองก็รอคอยมานานแสนนาน

วันนั้นคือวันกลับมาของลูก
แม้ไม่มีใบปริญญา
ไม่มีเงินทองก้อนโตมาฝาก
แต่สิ่งเหล่านี้ลูกก็รู้ว่า
ไม่ใช่สิ่งที่พ่อแม่คาดหวังมากนัก
และรอยยิ้มอันเปี่ยมล้นด้วยความสุข
ได้เจิดจรัสแย้มบาน
ประหนึ่งว่า อินทร์พรหมประทานให้
ได้ก่อเกิดที่ดวงใจของพ่อและแม่
เช่นเดียวกับวันที่ให้กำเนิดลูก